گذر عمر...

به نام خدای مهربانم ...
بچه که بودم همیشه حس میکردم 20 سالگی سنی هست که به هر چیزی که توی دنیا باید می رسیدم، رسیدم
20 سالم که بشه خیلی بزرگ شدم...
اما از وقتی که 20 سالم شد 7 سال تمام توی بیست سالگیم موندم، تا دیروز من همون دختری بودم که توی بیست سالگی حس کرد که آره، این همون چیزیه که میخواستم، یه رشته ی خیلی خوب، یه دانشگاه خیلی خوب، و مهم تر از همه توی بیست سالگی بود که برای اولین بار عاشق شدم...
همیشه حس میکردم 20 ساله موندم، اما دیروز ساعت 7.20 دقیقه صبح 14 دی ماه 1393، آینه یه چیز دیگه رو به من نشون داد...
خیلی برام دردناک بود، خیلی...
حتی الان که دارم مینویسم اشک چشمام رو گرفته و بغض داره گلومو فشار میده...
اولین چروک توی پیشونی من به یادم آورد که دیگه من یه دختر جوان 20 ساله نیستم، درسته که اون چروک خیلی کوچیکه، اما داره به من نشون میده که...
خدایا من 27 ساله شدم و هنوز خیلی راه دارم تا پیش تو برسم، خیلی راه دارم تا بشم اون آدمی که تو میخوای
فک میکردم خیلی زودتر از اینا آدم شده باشم، اما نشدم
من تا اون کمالی که تو میخوای و از من انتظار داری راه خیلی خیلی طولانی در پیش دارم
دلم میخواست کامل که شدم، خیلی کامل که شدم بچه دار شم، دلم میخواست بتونم آینه جلال و جمال خدا بر روی زمین رو بوجود بیارم
اما انگار...
خدایا تو خودت کمکم کن...
من ازت خیلی دورم خدا، دستمو بگیر، من به یاری تو خیلی احتیاج دارم.
فرزند میتونه تکمیل کننده پدر مادرش باشه، هر اونچه که مادرم داشت همه رو به من داد و سعی کرد بهم کمک کنه نداشته های اون رو هم من داشته باشم.
خدایا به منم کمک کن داشته هام رو به فرزندم یاد بدم و کمک کنم که نداشته های منو داشته باشه، بهم آرامش و قدرت بده که تجلی کمال و بزرگی تورو بوجود بیارم
خدایا خیلی کمک کن، خیلی
بچه دار شدن ترس خیلی بزرگیه واسم، کمک کن شرمنده ت نشم خدا...